یکی از سیاسیون در مقابل موج سئوالات مردم در خصوص چرایی انحراف برخی خواص و یاران سابق امام(ره) و انقلاب گفته بود این اتهامات به یاران انقلاب نمی چسبد!
من پیش خودم فکر کردم چرا این آدم که یک شخصیت شناخته شده در جناح اصلاح طلب است و ادعای خط امامی بودن دارد باید این حرف را بزند. تا جایی که سنم و مطالعات تاریخی ناچیزم اجازه میدهد فکر میکنم این حرف بسیار مزخرف و بی ارزش است.
به چه دلیلی میتوان گفت کسانی که سابقاً یار امام(ره) و انقلاب محسوب میشده اند ، نمی توانند روزی دشمن انقلاب شده و در تباه کردن آن بکوشند؟
آیا نمونه های تاریخی برای این انحراف نداریم؟ آیا ذهن معمولی یک انسان نمیتواند این انحراف را پیش بینی و تائید کند؟ هم ذهن ما میتواند این انحراف را درک کند و هم نمونه های بی شمار تاریخی میتوان برشمرد که این انحراف در اصیل ترین یاران انقلاب رخ داده است.
آیا ذهن برخی خواص ما اینقدر علیل شده که این موضوع را تشخیص نمیدهد؟
من البته فکر میکنم آنها به خوبی این انحراف در خودشان و برخی یاران سابق انقلاب و امام(ره) را میفهمند اما اصرار دارند ذهن ما را از نکته ای اساسی غافل کنند و آن این است که ما هرگز نباید چشم از این خواص برداریم و غافل از آنها نباید بشویم زیرا گروهی که بیشترین امکان برای نابودی انقلاب را دارند همین ها هستند به بیان واضح تر فقط همین یاران سابق انقلاب ممکن است زمینه ساز شکست نظام اسلامی شوند!
نه! در این مورد اصلاً نمیتوانیم مجامله کنیم! باید صراحتاً و با صدای بلند بگوئیم آهای خواص! فقط شماها احتمالاً خواهید توانست به نظام ضربه ای اساسی وارد کنید؛ بنابراین به شدت مراقب شما هستیم و با حساسیت مواضعتان را زیر نظر داریم.
باید بر در مجالس شورای اسلامی و خبرگان و سایر مجامع تشخیص مصلحت تابلوی بزرگی نصب کنند و روی آن بنویسند"حضرات! اگر تاکنون به اصحاب صحیفه ملعونه نپیوسته اید خطر زبیر شدن در کمین شماست! تقوای الهی پیشه کنید و به ولایت پناه ببرید"
این یاران سابق انقلاب مثل اینکه حواسشان نیست که مردم متوجه تفاوت آرمانهای امام(ره) و انقلاب با عملکردها و رفتارهای آنها شده اند و لذا تلاش میکنند با بیان جملاتی مانند: مگر میشود که یاران امام(ره) چنین بکنند! نباید یاران انقلاب را منزوی کرد! برخی تازه به دوران رسیده ها میخواهند انقلابیون اصیل را گوشه نشین کنند! و از این قبیل آدرس غلط بدهند.
در پناه این غفلت کشنده یک خیانت دیگر هم در حق نظام صورت میگیرد که در این انتخابات تا حدودی از آن پرده برداری شد؛
آن خیانت وحشتناک از این قرار است:
انقلابیون بریده و به خاکی رفته که سینه را به قدرت طلبی ها و شکم را به چربیهای دنیا عادت دادند ؛ ناگاه دریافتند که مردم بر اساس قرائنی پس پرده شان را حدس زده و از خروج آنها بو برده اند! و زبانها به بدگوئی شان باز شده است و ولی نعمتان شصت شان خبر دار شده که خواص کارگزار ساز دیگری میزنند؛ لذا دست بکار شدند تا این عارضه را تدارک کنند. دو کار کردند که شاهکار بود در خیانت و خباثت!
اول سعی کردند که انقلاب را به گونه ای بازتعریف کنند که کمتر با حرکت منحط آنها اصطکاک پیدا کند. طراحی برنامه های توسعه و سیر بازآموزی آرمانهای انقلاب توسط جریانهای مسلط و صاحب قدرت با همکاری رسانه های همسو به شدت در جهت کمرنگ کردن قسمتهای زهر دار و آزاردهنده! انقلاب به زعم ایشان به گونه ای گسترده در دهه هفتاد پیگیری شد و رجوع به سخنان حکیمانه امام انقلاب در این سالها و توجه به نهیب ها و هشدارهای ایشان به خوبی نشان میدهد که چگونه خواص در حال زمینه سازی برای ورود جنگنده بمب افکن های شبیخون فرهنگی دشمن به آسمان ایران برای قتل عام در قلب نهضت جهانی اسلام بودند.
دومین حرکت قابل توجه خواص که به مثابه فرو کردن خنجر در قلب نظام اسلامی بود، تعریف مخالفتهای توده مردم مسلمان با رفتارهای ویژه خوارانه حضرات به عنوان مخالفت با جمهوری اسلامی و دلسرد شدن مردم از آرمانهای خمینی کبیر(ره) به شمار میرود.
در این حرکت تبلیغاتی و روانی ، برخی یاران سابق امام(ره) و انقلاب ، چنین وانمود میکردند که توده های مردم از ادامه آرمانخواهی خسته و زده شده اند و این خواص آبرودار هستند که به هر سختی شده در حال محافظت از نظام هستند ولو به قیمت کوتاه آمدن از برخی آرمانهای قدیمی و غیرواقع بینانه!
در تمام این مدت میراث دار ولایت رسول الله(ص) به انحاء گوناگون در حال تذکر این نکته بود که مردم در خط انقلاب هستند، مردم دوست دار انقلاب هستند، مردم دلبسته آرمانهای امام(ص) هستند؛ ولی این ندا از جانب خواص سنگین شده از وزر دنیا و دور شده از مردم، پذیرفته نمیشد که نمیشد تا آنکه صدای مهیبی برخواست و انتخابات عظیم و بی نظیر 22 خرداد1388 با حضور بسیار بالای مردم برگزار شد و نشان داده شد که مردم با نظام اسلامی مشکلی ندارند و اگر مسئله ای هست بر سر رفتارهای برخی مسئولین و خواص است و این به واقع سیلی محکمی بود به خواصی که سالها تذکرات رهبر انقلاب را توجه نکرده بودند. این البته آغاز دور تازه ای بود از به غلیان آمدن نفسهای عصیان گری که شناسنامه انقلابی گری را نیز به همراه داشتند. تصور ایجاد فتنه های پس از انتخابات و تعدی به حریم نظام اسلامی و گستاخی بی شرمانه مستکبرین، بدون زمینه سازی ، ارائه رهنمود ، رضایت ضمنی و یا گیجی و بیخبری بسیاری از خواص تصوری رویایی است. دشمنان چگونه میتوانستند بدون همراهی و چراغ سبز برخی عناصر داخل نظام اینگونه آتش بپا کنند و اینگونه هیجانی بیافرینند که برخی ، حتی قبل از انتخابات 22 خرداد1388 بتوانند این آتشفشانهای در سینه را تشخیص داده و بر مبنای آن سرگشاده صادر کنند و از دود و آتش برحذر دارند!
بله! فتنه های پس از انتخابات را خواص و یاران سابق امام(ص) و انقلاب به مردم و نظام اسلامی تحمیل کردند و هشدارهای آشکار و صریح امام انقلاب به خوبی شاهد این ادعاست.
